จะเห็นได้ว่า จากสูตรนี้ สำหรับบางรายการแม้มูลค่าต่อชิ้นจะน้อย แต่หากมีความต้องการมากก็ทำให้มูลค่าของรายการนั้นสูง เมื่อเราเอามาเรียงลำดับใหม่แล้วก็จัดแบ่งประเภททั้งหมด โดยให้ 15-20% แรกของลำดับทั้งหมดเป็นวัสดุคงคลังประเภท A, 30-35% ถัดมาเป็นประเภท B และ 50% สุดท้ายเป็นประเภท C สำหรับประเภท A คือ รายการที่มีความสำคัญมากและต้องการความเอาใจใส่เป็นพิเศษ ประเภท B คือ รายการที่มีความสำคัญปานกลาง และ ประเภท C คือ รายการที่มีความสำคัญน้อย เมือเราจัดประเภทให้กับแต่ละรายการแล้วก็จะต้องหากลยุทธ์ในการบริหารคลังสำหรับแต่ละประเภทให้เหมาะสม ซึ่งในส่วนนี้ก็จะแตกต่างไปตามคุณสมบัติ/ลักษณะ ของวัสดุคงคลัง และประเภทธุรกิจ เช่น วัสดุคงคลังประเภท A เราอาจจะต้องหาข้อมูลให้ละเอียดว่า ผู้ขายรายไหนที่ให้ราคาดี สินค้ามีคุณภาพ และ ต้องใช้เวลาในการจัดส่งนานแค่ไหน เรามีค่าจัดเก็บรักษาของเราเองอย่างไร ความผันผวนของราคาในตลาดเป็นอย่างไร เราควรตรวจสอบสต็อกถี่แค่ไหน ควรสั่งครั้งละเท่าไหร่ สั่งบ่อยแค่ไหน ฯลฯ ซึ่งในส่วนนี้ก็อาจจะเอาทฤษฎี EOQ เข้ามาช่วย แต่สำหรับวัสดุคงคลังประเภท B หรือ C เราอาจจะคอยดูเป็นระยะๆ ไม่ต้องศึกษาอย่างละเอียด เพราะหากทำอย่างละเอียดทุกรายการจะเป็นการเสียเวลาโดยไม่จำเป็น

           วิธีการจัดลำดับนี้เรียกได้ว่า เป็นตัวอย่างหนึ่งของการใช้หลักการ 80/20 ที่ว่า เราให้ความสำคัญกับ input ส่วนน้อย แต่ในส่วนน้อยนี้คือส่วนสำคัญที่มีผลต่อ output มาก โดยใช้มูลค่ารวมต่อปีมาเป็นตัวจัดลำดับความสำคัญนั่นเอง

อย่างไรก็ตาม การจัดแบ่งประเภท ABC นี้ก็เป็นแนวทางหนึ่งเท่านั้นเองนะครับ ซึ่งในความเป็นจริงเราก็อาจจะต้องปรับให้เหมาะกับธุรกิจของเรา  เช่น เราอาจจะเห็นว่า แค่มูลค่ารวมต่อปีของแต่ละรายการอาจจะเป็นปัจจัยที่ไม่ดีพอในการจัดอันดับ เพราะบางรายการแม้มูลค่ารวมต่อปีอาจจะต่ำ แต่หากขาดไปแล้วจะมีผลกระทบต่อการผลิตมาก ทำให้ทั้งไลน์การผลิตต้องหยุดชะงัก หรือทำให้กระบวนการอื่นๆล่าช้า เราก็อาจจะมีตัวคูณอีกตัวหนึ่งเป็นดัชนีของผลกระทบ อะไรแบบนี้ เป็นต้น เอาละครับฉบับนี้ก็ลาไปก่อน สวัสดีครับ